พงศาวดารจีนไม่ได้กล่าวถึงที่กษัตริย์พม่าประหารทูตมองโกลระบุแต่เพียงว่าไม่ได้กับไปเมืองจีนอีกเลย
มองโกลขี่ม้าเข้าทำลายทัพ เป็นการง่ายที่จะวิจาร์การกระทำของพระเจ้านรสีหบดีหลังจากเหตุการได้ผ่านไปแล้วมักจะกล่าวกันว่าพระองค์คงจะสุขุมกว่านั้นด้วยการผ่อนปรนกษัตริย์เองก็เป็นผู้มีปัญหาพระราชวงศ์กำลังสูญเสียชื่อเสียการยินยอมตามคำเรียกร้องขอองทูตมองโกลก็เท่ากับว่าเป็นการยอมแพ้ยกเอกราชของอาณาจักรให้ศัตรู
ซึ่งอาจจะทำให้เกิดการกบฏขึ้นทั่วราชอาณาจักรยิ่งไปกว่านั้นพระองค์ทรงรู้สึกว่าทรงมีหน้าที่กรีดกันพวกกมองโกลและพวกไทใหญ่ไม่ให้เข้าไปรุกรานอาณาจักรที่นับถือพุทธศษสนาในแผ่นดินเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กรุไลข่านนั้นกำลัวุ่นอยู่กำลังดินแดนที่รบชนะได้มาและไม่ได้จัดการกับปัญหาพม่าต่อไปอยู่ชั่วคราว
แต่พวกไทยกำลังก่อความยุ่งยากให้กับพม่าเมื่ออาณาจักรเล็กๆของไทยคืออาณาจักรกองไกริมมลฑณยูนานยอมแพ้จีนพม่าจึงเห็นเป็นโอกาสจึงลงโทษอาณาจักรนั้นพม่าคิดว่าหากรัฐกันชนตามแนวชายเขตแดนไปยอมแพ้ทีละแห่งสองแห่งดังนี้ย่อมเปิดอาณาจักรพม่าให้กองทัพมองโกลมารุกรานโดยสะดวก
ดังนั้นในปีคริสต์ศักราช1277กองทัพพม่าจึงเข้ารุกรานอาณาจักรกองไลซึ่งบัดนี้อยู่ภายในดินแดนมองโกลกุบไลข่านสั่งให้กองทัพพม่าถอยออกไปอุปราชตารีจึงส่งกองทัพมองโกลจำนวน12,000นายออกไปพม่ามีทหาร60,000นายและทหารม้าจำนวนเล็กน้อยกองช้างอีกปประมาก2,000เชือก
ตลอดสมัยของความยิ่งใหญ่ของกรุงพุกามยึดเอากองช้างเป็นหลักด้วยยุทธ
วิธีให้ศัตรูตกใจยอมแพ้พม่าเชี่ยวชาญการยิงธนูและคงไม่ได้คิดว่าการยิงธนูนั้นพวกมองโกลชำนาญกว่าผู้ใดทั้งหมดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ดังที่พม่าได้คาดการณ์เอาไว้ในการรบขั้นแรก
พวกมองโกลตกใจกับการเอาช้างเข้าบุกแต่แม่ทัพมองโกลเลือกสถานที่สู้รบเป็นอย่างดีขนาดที่ทัพช้างของพวกพม่าได้บุกตรงเข้าไปทัพม้ามองโกลก็แอบซุ่มอยู่ในป่าข้างๆคั้นแล้วก็ตีโอบเบื้องหลังแอบหลังต้นไม้ยิงธนูไปยังตัวช้างทีเดียวไม่ให้ทหารเดินตามช้างหรือทหารขี่ช้างได้
เพราะช้างนั้นเมืองเจ็บปวดก็จะโกรธหันกลับวิ่งหนีเยียบเอาทหารเดินเท้าตายเสียมากและกองทหารมองโกลก็ขึ้นขี่ม้าเข้าทำลายทหารพม่าก่อนตั้งตัวติดกองทัพพม่าก็แตกพ่ายไปอุปราชมลฑณยูนานนำกองทัพมองโกลกองที่สองติดตามเข้ามาทำลายป้อมค่ายในอาณาจักรพม่า แต่พวกมองโกลนั้นทนอาหารร้อนในลุ่มน้ำอิรวดีไม่ได้จึงกลับไปมลฑณยูนานทั้งกษัตริย์และประชาชนไม่คิดจะยอมแพ้
สนับสนุนเรื่องราวโดย หวยดี